Als burgemeester krijg je in ons dorp bijna standaard een straat naar je vernoemd. Gulle, gefortuneerde burgers worden door verenigingen graag binnengehaald met een bestuursfunctie of hun naam op een sponsorbord. Het zware bestaan van de bollenboer wordt op rotondes herdacht met bronzen beelden. Maar de beeltenis van de belangrijkste inwoner van ons dorp ontbreekt. Het duinkonijn verdient naar mijn stellige overtuiging een mooi standbeeldje naast de Witte Kerk. Want het diertje is eeuwenlang belangrijk geweest, belangrijker en populairder dan wie dan ook.
Al was niet iedereen even blij met het zo aaibare beestje. Er heeft dan ook een heftige strijd gewoed tussen voor- en tegenstanders, uitmondend in een 17e eeuws besluit om de dieren achter hekken te houden. Het uitgestrekte duingebied moest voor een belangrijk gedeelte gedepopuleerd worden, in gewoon Nederlands: ontvolkt. Er kwamen duingebieden met en zonder konijnen die afgescheiden werden door hagen en heiningen. Maar het zich stevig voortplantend konijntje werd onderschat en liet zich niet door maatregelen of hagen tegenhouden. De eeuwenlang opgebouwde ervaring met het beheer van wild in de duinen zou toch genoeg moeten zijn om problemen te voorkomen zou je denken. Helaas, het konijn is vervangen door herten en reeën en de discussie is feller dan ooit.
Wat wil je ook? Woon je aan een mooi grachtenpand in bruisend Amsterdam met twee mooie kindjes, een bakfiets en een jaarabonnement voor de Artis. Kom je twee keer per jaar het Langevelder duin binnen en word je al bij de ingang begroet door een paar prachtige Bambi’s, die niet eens voor je wegvluchten. Dat is pas natuurbeleving. Als parttime vegetariër kan je het dan natuurlijk niet laten gebeuren dat 5000 Bambi’s zomaar afgeschoten worden door valse mijnheren, die blijven herhalen dat er teveel dieren zijn en daardoor de oorspronkelijke bewoners en vegetatie van het duin verdwenen zijn.
Allemaal onzin, oom George die elke week als vrijwilliger in hetzelfde duin aanwezig is om daar de stuifgaten te schoffelen of de drollen van runderen op te rapen had immers van ecoloog Timo gehoord dat het allemaal wel meeviel. Nee, de gemeenteraad van Amsterdam of Marianne Thieme moeten nu maar eens ingrijpen. Of anders één van de zeven natuurorganisaties waar je contributie aan betaalt. En laten we wel zijn, het Waterleidingduin is 020- bezit, wat denken die boerenkinkels wel. Als het moet schuiven we Youp naar voren.
Er zijn veel overeenkomsten tussen de herten- en konijnendiscussies. Groot verschil is dat niemand hoeft te leven van het hert als wild waar op gejaagd kan worden. Dat was bij het konijn wel anders. Ontelbare inwoners van Noordwijkerhout dankten in de afgelopen eeuwen hun bestaan aan het konijn. Die mensen waren zelf onderdeel van de natuur met haar ondoorgrondelijke wetten en macht. Nu is die natuur een maakbaar deel van ons leven geworden, de rollen zijn omgedraaid. Moeder Natuur staat buitenspel, laat zo nu en dan wanhopig haar tanden zien. Er is dan even een moment van bezinning, respect en het onvermijdelijke gironummer.
Wie van onze voorouders wil leren hoe het ook kan moet het boek over stropers en jachtopzichters van Peter van den Burg te zijner tijd maar eens lezen. Tussen de regels vind je daar onderling respect bij voor- en tegenstanders van het konijn terug. Het diertje is grotendeels verdwenen uit onze omgeving. Haar grootste vijand is niet de mens maar een virus, mixomatose. Je mag hopen voor Bambi dat er geen variant komt die herten en reeën doodt. Nee dan liever de jager met vergunning, met het veertje op zijn hoed, zijn pijp en hond Bobbie. Nu dat beeldje bij de Witte Kerk nog.
